این کاریکاتور نیکان رو که دیدم داشتم فکر می‌کردم که چقدر ماها عجیب و غریب شدیم. درست مثل تیم ایران که گیج شده بود و داشت تند تند از مکزیک بعد از یک بازی برابر گل می‌خورد. ضربه‌های حریف هم گیجش کرده بود.
حالا ماها هم به همه چیز و زمین و زمان شک داریم. بدون اینکه راه حلی ارائه بدیم فقط منتظریم کسی شجاعانه در ایران حرفی بزنه یا کاری بکنه شروع کنیم به نقد کردن‌اش. یا می‌چسونیم‌اش به کاخ سفید، یا خونه‌ها و امکاناتی که یک کشور دیگه بهش داده رو توی بوق و کرنا می‌کنیم. یادمون می‌ره که ما نه شجاعت او فرد رو داریم نه بلدیم راه‌کاری جایگزین ارائه بدیم.
به جای اینکه کمک کنیم جایگاه کسی مثل گنجی رو ارتقا بدیم و با رسانه‌ها حمایتش کنیم، حالا دیگه اونو حتا لایق رهبری اپوزوسیون هم نمی‌دونیم. پس لطفن می‌شه بگید پیشنهاد شما چیه؟ چرا به جای اینکه همه‌ی این نیرو‌ها رو متمرکز کنیم، همش باعث تفرقه می‌شیم؟ منتظریم از آسمون کسی برای نجات ما فرستاده بشه؟
تا زمانی که اینگونه باشیم، در به روی همین پاشنه‌ای می‌چرخه که توی این سال‌ها چرخیده. ما احتیاج داریم که همو حمایت کنیم. برای ایران، برای آزادی، برای فیلترینگ، برای حقوق زنان. باید کنار هم باشیم. بسه دیگه تهمت زدن‌ها و مسخره‌کردن‌ها و نقد‌های بی‌پایه و اساس. باید به این فکر کنیم چه کسی می‌خواد من و تو، ما نباشیم؟
حبس و محروميت از کار مطبوعاتی برای سحرخيز ـ بی‌بی‌سی
قهرمان سازی كاذب ـ صادق زیبا‌کلام