بعد از اینکه نوشته‌ی بلوط رو اینجا خوندم که گفته بود خواب منو دیده، زیاد تعجب نکردم. از این ماجراها در پشت پرده‌ی بلاگ‌ها زیاد هست. بعد از اینکه باهم تماس گرفتیم و خوابش رو برام تعریف کرد دوتامون کلی خندیدیم. البته بنا به شرایط امنیتی نمی‌شه اینجا تعریف کنم :)

ما بلاگر‌ها با بلاگ‌هامون زندگی می‌کنیم. همین خراب شدن بلاگ‌رولینگ اعصاب همه را بهم ریخته، چون یه جورایی با زندگی روزمره‌ی ما در ارتباطه. خیلی وقت‌ها شده که به صورت خیالی با نویسنده‌ی بلاگی که تا حالا ندیدیمش صحبت کردیم، براش تو رویاها کامنت گذاشتیم و یا شاید درد دل کردیم. خیلی وقت‌ها همذات‌پنداری می‌کنیم با نوشته‌‌های بلاگ‌ها، خیلی وقت‌ها نویسنده‌ی یک مقاله رو مثل یک دوست قدیمی دوست داریم. خیلی وقت‌ها تو خواب و رویا با هم حرف می‌زنیم. شاید ماها بزرگترین آرزومون این باشه که دنیای مجازی بلاگستان رو به دنیای واقعی با همون آرمان‌ها و رویاهای ذهنی‌مون تبدیل کنیم. شاید خیلی دوست داشته باشیم بدونیم پشت این شخصیت مجازی چه کسی روبه‌روی مانیتورش نشسته و مطلب می‌نویسه. بلاگستان برای من دنیایی شیرینی تاحالا بوده و کلی راه و روش زندگی کردن وفکر‌کردن رو از همین دنیای مجازی یاد گرفتم. پس زنده‌باد بلاگستان. حتا بدون بلاگ‌رولینگ.

پ.ن. کامنت‌های سرزمین رویایی هنوز خرابه.

یادم نمی‌رود سه سال پیش بود. یک مهمانی بزرگ با انبوه مهمان‌ها. از همان دور که دیدمت با موهای فرفری‌ات به دلم نشستی. با صورت مهربان و زیبایت. بهت پیشنهاد رقصیدن دادم. با خنده‌ای مبهمی بر گوشه‌ی لبانت قبول کردی. یادم نمی‌آید آن‌شب چقدر باهم رقصیدیم. اما نگاه‌هایت یادم هست. در همه‌ی آن نور‌های عجیب و غریب و سر و صداهای مهمان‌ها این تنها ما بودیم که فقط به هم نگاه می‌کردیم و می‌رقصدیم و حواسمان به دیگران نبود. من که محو زیبایی تو بودم و تو نگاهت امتداد غروری بود در چشمانت که مرا با خودش به دنیای دیگری می‌برد.

امروز که عکس‌های عروسی‌‌ تو را برایم ای‌میل کرده‌بودند، احساس بدی داشتم. به چشمانت که نگاه می‌کردم همان چشم‌ها بود. آرزو کردم فقط یکبار دیگر باهم برقصیم. یا شاید یکبار دیگر به هم زل بزنیم، تنها برای چند ثانیه. افسوس خوردم که کاش آنچه در دلم بود برایت می‌گفتم. آن روز‌ها خجالتی بودم. شاید افسوس تنها راه چاره باشد برای من. نمی‌دانم چقدر زمان گذشت و من همچنان به عکس‌ات نگاه‌ می‌کردم. عکسی که برایم مثل تو حالا باارزش بود. ناخودآگاه به پسری که حالا همسر توست و در آغوشت گرفته حسودی کردم. همیشه همینطور بوده. فلسفه‌ی عشق در نرسیدن است. این را می‌دانم اما ... . چیزی انگار قلبم را فشار می‌دهد. نوشتم تا این حس‌ام را به یاد داشته باشم. همین.

دیشب تا ساعت سه نیمه‌شب داشتم روی خبرهای علمی پزشکی زمانه کار می‌کردم. حاصلش امروز رفت روی سایت می‌تونید ببینید.

دانشمندان آلمانی اعلام کردند که چربی خون بالا باعث افزایش خطر ابتلا به آلزایمر خواهد شد. فرانک یسن یکی از دانشمندانی که به روی پروژ‌ه‌ی بیماری آلزایمر کار می‌کند می‌گوید: مهمترین هدف این تحقیقات تشخیص به موقع این بیماری است، به علاوه کسانی که در خانواده‌شان افرادی مبتلا به آلزایمر دارند در معرض خطر بیشتری هستند. اضافه بر اینها فاکتور‌هایی مانند: فشار خون، دیابت، چربی، وزن بالا نیز در ابتلا به آلزایمر جزو ریسک فاکتورها هستند

ادامه ...