از طریق: Shadidan

شخصا فکر می‌کنم که در دنیا آن‌قدر آدم جالب هست که گاهی گیج می‌شوم. همه را می‌خواهم، و نمی‌توانم همه را به‌دست بیاورم یا اداره کنم یا، اگر هم از عهده‌ی هر دو در مورد همه بر بیایم، بهایش نرسیدن به کارها و وظایف‌ام است. مهم‌تر اینکه (و شاید دریغا که) معشوقان‌مان بی‌بدیل نیستند: گمان می‌کنم جایشان را می‌شود پر کرد، شاید نه فورا و به‌سادگی؛ اما علی‌الاصول جایگزین دارند.

در واقع به نظرم چیزی که دوستان را بی‌بدیل یا ویژه می‌کند صرف امکان "دسترس پذیری"‌شان است. برای همین است که اینکه بخواهم رابطه‌ام را با کسی ادامه بدهم برای این نیست که این آقا یا خانم تنها عشقِ زندگی‌ام است؛ بلکه برای این است که امکان این را دارم که زیادتر ببینم‌اش.