نمی‌خواهم که دوباره دلیل بیاورم. حوصله‌ی بحث ندارم. می‌دانم شاید کار من را اشتباه بدانید. شاید اگر کم شرکت کردند امروز، باز اصلاح‌طلبان ببازند. می‌دانم که باید ساخت و ساخت و مقاوم بود. دلم برای نسل خودمان سوخت که همه عمر ساختیم و نتیجه‌ای ندیدیم. از وقتی یادم می‌آید پدرانمان و خودمان داریم مبارزه می‌کنیم و می‌جنگیم برای آزادی.

امیدوارم امروز رای‌های دوستانم برای اصلاح‌طلبان شمرده شود. امیدوارم تقلبی نشود. امیدوارم در بعضی حوزه‌ها 104 درصد مردم شرکت نکنند. وزارت کشور خاتمی که نتوانست مقابل تخلفات ریاست جمهوری بایستد، امیدوارم این انسان‌های سیاه فردا تصمیم به تقلب نگیرند که ریش و قیچی دست خودشان است.

از نظر روحی شاید توان دویدن در این مسابقه را ندارم. این روزها نسبت به آینده ناامیدم. اما دلیل نمی‌شود مثل تحریمی‌های دوآتشه پایم را در یک کفش کنم که حقیقت همین است که من می‌گویم. امروز برای همه‌ی دوستانم آرزوی موفقیت می‌‌کنم. امیدوارم کاندیدا‌هایشان در شهر‌های بزرگ بازی را ببرند. امیدوارم روزی بر بام ایران هم سپیده‌ی آزادی بدمد.

پ.ن. ایران ای سرای امید را با صدای شجریان گوش کنید