امروز عصر چند ساعتی پشت پیانو گذشت برای اجرای کوچک هفته‌ی آینده. اعتراف می‌کنم استرس زیادی دارم. گوش‌هایم را با صدای کلاویه‌های سفید و سیاه ارضا کردم و چشمهایم را با عکس‌هایی که دیروز گرفتم.

پ.ن. این عکس را تقدیم می‌کنم به حضرت لگو‌ماهی
+ سایز بزرگتر را اینجا ببینید.

به رسم ادب خواستم از دوستان خوبم در رادیو زمانه و برنامه‌ی سرنخ رادیو دویچه‌وله برای دعوت من به مصاحبه تشکر کنم. برای انجام این مصاحبه‌ها خیلی فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که فعلن عذر‌خواهی کنم از عدم حضورم. مجازی بودن من و سرزمین رویایی فرصت بزرگی است تا بی‌پرواتر باشم. خودم باشم. خود واقعی بی‌سانسورم. بی‌شک اگر با نام حقیقی می‌نوشتم خیلی از پست‌ها و متن‌ها سانسور می‌شدند. همانطور که بعضی از دوستانی که با نام حقیقی می‌نویسند ناخود‌آگاه مبتلا به خودسانسوری هستند کم و بیش.

با اینکه خیلی دوست داشتم تا صدایم به گوش عده‌ی زیادی از فارسی‌زبانان در دنیا برسد اما مصلحت ماندن در پرده اینگونه اقتضا می‌کند. پس اجازه دهید که با این مصاحبه‌ها فضای مجازی زندگی من در سرزمین رویایی آشفته نشود.

باقی بقایتان
یک نویسنده‌ی تنها در سرزمینی رویایی