برای بعضی‌ها باید هر روز دوستت دارم را تکرار کرد. برای بعضی‌ها باید هر هفته هدیه گرفت تا یادش نرود کسی دوستش دارد و دل به دیگری نبازد. برای بعضی‌ها باید ماهی یکبار سالگرد آشنایی گرفت تا آن لحظه را که دلش لرزید، فراموش نکند. بعضی‌ها را باید سالی یکبار به یک سفر طولانی و لذت‌بخش برد تا طعم دوست‌داشتن را زیر لب‌هایش حس کند. برای بعضی‌ها باید هدیه‌های گرانبها و نایاب خرید تا به یاد آورد چقدر دوستش داری.
بعضی‌ها مثل نور اند. مثل بلور روی رف. یا شاید یک گلدان قدیمی شمعدانی کنار باغچه. بعضی‌ها مثل یک ملودی آرام و تنها گوشه‌ی یک سمفونی نشسته‌اند. بعضی‌ها مثل یک شبنم روی ثانیه‌ها می‌لغزند. مثل سایه روی بستر دل‌ات نجوا می‌کنند. اینها چشمانت را می‌خوانند، صدایت را می‌فهمند، حس تو را در آغوش می‌گیرند و با صدای موهوم نفس‌هایت اوج می‌گیرند. گاه لازم نیست بهترین جمله‌ی دنیا را برایشان تکرار کنی، اینها قبل از تو آن را در دل گفته‌اند. هر جمله‌ای لحظه را باطل می‌کند. هیچ حرفی لازم نیست. نگاهت یا صدایت تنها، کفایت می‌کند. تکرار دوستت دارم مضحک است. چشمانت گواهی می‌دهد.