نامه نوشتن از آن رسم‌های شیرین گذشته است که عده‌ای فکر می‌کنند ای‌میل دیگر نمی‌تواند جای دست‌خط‌های قدیمی و شیرین آن را بگیرد. با تمیر زیبای روی پاکتش. به گمانم می‌شود با ای‌میل جای پاکت و تمبر را تا حدی پرکرد. گرچه جای خالی نوستالژیک آنها هیچ وقت پرشدنی نیست. ( این بهانه‌ای است در دست انسان‌های فراموشکار و تنبل ). می‌شود به دوستانی که این‌روزها گوشه و کنار دنیا پراکنده افتاده‌اند ای‌میل زد و احوالی پرسید؛ به رسم قدیم و سیاق سال‌های دور.
هیچ چیز بهتر از دیدن پستچی پیر بر در خانه نیست. حال که پرسیدن احوال دوستان دور و نزدیک آسانتر شده است تنبل نباشیم. نوشتن چند خط کوتاه برای دوستان قدیمی که خیلی وقت است از حالشان خبر نداریم این مژده را به آنها می‌دهد که هنوز در یادمان هستند. در انتظار جواب این نامه‌ها نباشیم. انتظار یکی از خسته‌کننده‌ترین کارهای دنیا است. انرژی مثبت این کار برای ما تنها کافی است.