بعضی وقت‌ها گفتن خداحافظ لازم نیست. منظورم این است که خداحافظ گفتن، لحظه را زایل می‌کند. گاهی وقت‌ها ثانیه‌‌ها آنقدر با ارزش‌اند که هر حرفی آنها را چرک می‌کند. بهتر است بی‌حرف و در سکوت برگزار شوند. فقط یک آغوش باز و چند ضربه به پشت رفیقت کفایت می‌کند. همین.
پ.ن. من و بانو سین، جلوی ایستگاه متروی هفت تیر هم را در آغوش گرفتیم و برایمان مهم نبود که امکان دارد جمهوری اسلامی چه بلایی سرمان بیاورد.