انسانیت که بمیرد چیزی از دنیا باقی نخواهد ماند جز خون. این روزها آرزو می‌کنم کاش تظاهرات مستقلی در ایران برپا می‌شد تا در صف اولش فریاد می‌کشیدم. 980 کشته در طی 19 روز. چه ساده می‌شود این جمله را چندین بار خواند و گذشت از آن. و من به آرزوهای دختران و پسران غزه فکر می‌کنم و خانه‌هایی که صدای خنده‌ای در آن نمی‌پیچد. شهر زیر بمبهای خوشه‌ای و فسفری نفس می‌کشد هنوز؛ و من به مقاومت همنوعانم درود می‌فرستم.
این روزها ساده می‌شود فهمید که چه راحت سیاستمداران دنیا را به لجن کشیده‌اند. و چه راحت دین انسانها را از هم جدا می‌کند. در غم این فاجعه فقط می‌توانم سکوت کنم. گاهی وقت ها کلمه‌ها چه ناتوان می‌شوند.