فاصله‌ها بین ما را پر از سکوت می‌کنند. دنیای ما، آرزو‌های ما، آینده‌ی ما و نگاه ما به زندگی با هم متفاوت است. هر کدام از ظن خود یار خود می‌شویم. ما با هم فرق داریم. و دو نفری پیدا نمی‌شوند که ایده‌آل‌ها و آمال و رنگ فرداهایشان با هم یکی باشد. اما اگر بخواهیم در آرامش و صلح زندگی کنیم باید به هم احترام بگذاریم. باید به عقاید هم تعظیم کنیم هر چند ظاهری. هیچ کس برابرتر نباشد. باید قبول کنیم اصل بزرگ انسانی را که به تعداد انسان‌های روی زمین ایدئولوژی و مذهب و اندیشه وجود دارد. که هیچ کدامشان بر دیگری برتری ندارند.

باید قبول کنیم که هر کس حق دارد در راهی قدم بگذارد که می‌پسندد. هر چند اگر از منظر ما، مقصدی موهوم در انتظارش باشد. جنگ‌ها از حس برتری نژادی و مذهبی منشا می‌گیرند. جایی که خونی رنگین‌تر می‌شود. مذهبی، آسمانی‌تر؛ و کسانی برتر. انسان‌ها قادرند فارغ از رنگ و نژاد و ایدئولوژی به هم لبخند بزنند. با هم زندگی کنند و یکدیگر را برای انسانیت موج‌زننده در نگاه یکدیگر دوست داشته‌باشند. احترام به آنکه از تو، از من، از ما، فاصله دارد دنیایش؛ چون خورشید، آسمان خالی فاصله‌ها را پر می‌کند.

+ سایز بزرگتر را اینجا ببینید. شیراز، باغ ارم.