چند سالی است که پلاک ایرانی دارم بر گردنم. شاید بر اساس یک عادت همه‌ی این سال‌ها نگهش داشتم. دوستش داشتم اما نه آنقدر که این یک ماه اخیر. حالا اما به شکل گربه‌ی ظریفش و نقش مرزهای زیبایش نگاه می‌کنم و دست می‌کشم رویش و به طرح این سرزمین که عده‌ای از جان خود برای آزادی‌اش می‌گذرند افتخار می‌کنم. به شکل این کوه‌ها و دشت‌ها که مردان و زنانی چون آنان که در خیابان از خود می‌گذرند تا تنها فریاد بزنند، چون آنان که حقیقت را فدای مصلحت نمی‌کنند رشک می‌برم.