نه! حتا اگر تعدادمان کم باشد، اگر فقط خودمان حرف‌های خودمان را بخوانیم باز هم باید بنویسیم. باید ترجمه کنیم تا دنیا بخواند. نباید بی‌تفاوت باشیم به خون برادر‌ها و خواهرهایی که دیگر نیستند تا شب‌ها زیر آسمان دم کرده‌ی تهران و شهرهای دیگر خواب آرزوهایشان را ببینند. من تعجب می‌کنم چطور بعضی این روزها می‌توانند روزمره بنویسند؟ چطور از آخرین تکنولوژی بنویسند یا از عشق و رابطه و کتاب؟ من ناتوانم که این روزها عاشقانه بنویسم. من نمی‌توانم بغض‌هایم را تنهایی فرودهم. گرچه می‌دانم حق ندارم درباره‌ی دیگران و نحوه‌ی نوشتن‌شان نظر بدهم، بلاگشان خانه‌ی شخصی‌شان است. دلشان می‌خواهد. اما من یک ناتوانی جدی دارم و آن هم این است که اگر غزه باشد، اگر سقوط هواپیما باشد، اگر زلزله‌ی پاکستان باشد یا سونامی، اگر هر خبر کوتاه مربوط به غصه‌دار شدن انسانی در جایی دور که نمی‌دانم حتا کجاست، دستم و دلم به نوشتن چیزی جز آن درد، آن ناله و آن بغض نمی‌رود. بعضی‌‌ها با عقل‌شان می‌نویسند و من با دلم می‌نویسم، شاید این است تفاوت ما.

پ.ن. کاش اگر می‌خواهند از عشق و سکس و رابطه و تکنولوژی در این روزهای حساس تاریخ ایران بنویسند حداقل با قلم رنگ سبز بنویسند که ما بدانیم اخبار را می‌دانند و با این جنبش سبز همراهند.