امروز روز قدس است و قدس همین تهران خودمان است. ابوغریب و گوانتانامو در برابر کهریزک چه کوچکند. جنایات بچه‌های مخلص بسیجی روی ساواکی‌های پهلوی را سفید کرده است. امروز قرار است تا فریاد بزنیم و با ارتعاش صدای از دل برآمده‌مان شیشه‌ی عمر استبداد را بلرزانیم. قرار است تا با شعارهای سبزمان با روبان‌ها و پارچه‌های سبزمان باردیگر شهر را سبز کنیم. دیو سیاه اینبار پشیمان است و فکر نمی‌کرد روزی تهران جای بیت‌المقدس را در ادبیات روزمره‌ی مردم بگیرد. فکر نمی‌کرد بازداشتگاهی در این کشور آبروی پوشالی دولت فخیمه‌اش را با سیل الله و اکبر مردم بشوید. امروز روز ماست. روز فریاد برای زنده‌کردن نام ندا در خیابان‌های شهر. روز سبز امید. روز شهیدانی که بی‌گناه در خون خود آرام گرفتند. روز آزادی بیان و پس از بیان.
بی‌شک مبارزات مردم ایران برای آزادی سرزمینشان از امروز وارد مرحله‌ی جدیدی خواهد شد و آنها می‌آموزند چگونه با مبارزات مدنی خود از مناسبت‌های حکومتی برای راه سبز امیدشان استفاده کنند.
+ تصویر: گلرخ