من از آن عده‌ای نیستم که بتوانم عقب‌گرد‌ها را تحمل کنم، حتا در عصرهای جمعه. نمی‌شود کوتاهی کرد و از کارهای بسیار ضعیف نامجو با میکس و ضبط در استودیو‌های حرفه‌ای تعریف کرد و افسوس کارهای قوی او را با ضبط‌های خانگی و آماتور نخورد. عده‌ای در دنیا همیشه هستند که نمی‌توانند بی‌غصه و بی‌سانسور و ممیزی همان باشند که با. و این دردهای نامجوی اروپایی را از نامجوی ساکن تهران با صبحانه‌ی سیگار و چایی و با جبر جغرافیایی و با ترنج‌ اش متمایز می‌کند.

هر چه منتظر شدم مگر نقدی حرفه‌ای درباره‌ی این آلبوم بخوانم خبری نبود. همه به سیاق سابق تحت تاثیر نام او قطعه‌ها را گوش داده بودند و اگر با آنها نتوانسته بودند ارتباط برقرار کنند را مشکل خودشان دانسته‌اند. قطعه‌ی بی‌نظیر که حتما انتظار می‌رفته اولین قطعه‌ی اروتیک ایرانی باشد در سطح متلک‌های کوچه و خیابان است و گوش دادنش برای یک بار هم برایم زجرآور بود. شاید تنها بتوان قطعه‌ی همش و Cielito Lindo و دلا دیدی را چند پله بالاتر از بقیه دانست. گرچه خروج از جمهوری اسلامی برای گلشیفته فراهانی روزبه‌روز جایگاه بالاتری را به همراه داشته است اما نامجو نشان داد شاید در همین حکومت پرسانسور و ممیزی کارهای بهتری را بتواند ارایه دهد تا کشورهای آزاد. گاهی اوقات قفس‌ها اگرچه تنگ‌اند و کوچک و بی‌پرواز اما پرنده‌ها را به خواندن آوازهای غمگین‌تر و اثرگذارتر تشویق می‌کنند.

+ آلبوم آخ را اینجا گوش کنید
+ خیلی ببخشید آقای نامجو