آنها دنبال قلاده شان در دانشگاه‌ها می‌گردند و ما به دنبال رای‌مان در خیابان‌ها. آنها اگر صدهزار هم باشند با پنج دوربین پخش زنده خواهند داشت و ما با سه میلیون تنها در فیلم‌های موبایلی یوتیوب دیده می‌شویم. آنها برای حمله به کوی دانشگاه به مردم معترض در خیابان‌ها، به جماران، به بیت آقای صانعی به مسجد قبای شیراز، به مراسم ختم آقای منتظری، هیچ گاه محاکمه نشده‌اند و نمی‌شوند. ما فلهای دستگیر می‌شویم، فلهای اعتراف می‌کنیم، در کهریزک بهمان تجاوز می‌شود، رای‌هایمان را می‌دزدند، در روز روشن به ما تیراندازی می‌کنند، با ماشین از روی ما عبور می‌کنند، عده‌ای ناپدید می‌شویم و عده‌ای به مرگ مشکوک جان می‌سپاریم. تمام اینها فرق ما با آنهاست. اما ما بیشماریم و خسته نمی‌شویم، آنها کم‌اند و اسلحه دارند و خسته می‌شوند.