February 15, 2010
آخر شاهنامه‌ی سبز
آن روز کسی را به جرم افکارش زندانی نمی‌کنند. روزنامه‌نگاری در زندان نیست و قلب تپنده‌ی دختری کف خیابان از تپش نمی‌ایستد. آن روز در زندان‌ها به کسی تجاوز نمی‌کنند و سیاستمداری را از زندان برای اعتراف به تلویزیون دولتی نمی‌آورند. روزنامه‌ها آنقدر چاپ می‌شوند تا خسته شوند. توقیف کلمه‌ای ایست که دیگر بی‌استفاده می‌شود. لبخند راز هر چهره است و ما برای همه‌ی شهیدان سبز بناهای یادبود با نورهای زیبا و خیره‌کننده در ورودی شهرها می‌سازیم. دیگر کسی قهرمانمان نیست. میرحسین و کروبی عکسشان کنار باقرخان و ستارخان در کتاب‌ها چاپ می‌شود. اما قهرمان خودمانیم که ماندیم و تکرار کردیم و خواندیم و ساختیم و کشیدیم و خندیدیم و زندگی کردیم تا در آخر دیکتاتور از بس شبها کابوسمان را دید، اعتراف کرد که: رنگ انقلاب شما را دیدم.
http://www.dreamlandblog.com/2010/02/15/p/02,26,20/