وقت‌هایی که احساس تنهایی می‌کنم و غمگینم، یا شاید وقت‌هایی که دلم می‌گیرد یک پنجره‌ی باز همیشگی دارم که برای چند ثانیه خندیدن به او پناه می‌آورم. چارلی را که می‌بینم غصه یادم می‌رود و در اثر تکرار این فیلم یک دقیقه‌ای چیزی از شادی من کم نمی‌شود. اگر در یک کشور دیکتاتوری زندگی می‌کنید که صبح تا شب اخبار سیاه سرتان آوار می‌شود، حتمن به دلخوشی‌های کوچک نیاز دارید. اینها دوستان جدید من هستند. و حالا این شما و چارلی بامزه و خنده‌ی روی لبانتان.