یازده سال پیش در چنین روزی یک نفر ریش‌تراشی را دزدید. و از آن پس مملکتی هر ساله سالگردش را گرامی داشتند و اینترنت‌ها قطع شدند و در خیابان قفس‌های فلزی برای این ملت غیور و همیشه در صحنه آماده شدند و باتوم‌ها محکم در کنار کمربند شلوار سربازان مستقر شد. ای کاش آن ریش‌تراش لعنتی هرگز دزدیده نمی‌شد. درد سرزمین ما همین دزدی‌هاست. گاهی ریش‌تراش، گاهی رای، گاهی دموکراسی.