بعضی آدم‌ها به رودهای عمیق می‌مانند. ساده‌اند، بی‌سر و صدا، مستقیم و با اراده مسیری چند هزار ساله را طی می‌کنند. عمیق‌اند و ژرف در ساده‌ترین معانی زندگی. هیاهو ندارند و می‌شود بهشان اعتماد کرد. رازی را گفت یا در مشکلی مشورت کرد. آدم یقین دارد که رازدار خوبی هستند و ممکن نیست این مشکل را یا این مشورت را فردا جایی دیگر برای گرم کردن آتش بحثی نقل کنند.

بعضی دیگر به آب‌راه‌های کم‌عمق می‌مانند. با سر و صدای فراوان و هیاهوی زیاد از پی هیچ. از بارش ناگهانی بارانی بهاری پدید می‌آیند و عمرشان کوتاه است. نمی‌شود کوچکترین اعتمادی بهشان کرد. هر حرفی یا هر خاطره‌ای یا بدمستی در مقابلشان ممکن است روزی نقل محفلی دیگر شود. بزرگترین اشتباه این است که بهشان اعتماد کنی و رازی را برایشان تعریف کنی بخواهی که پیش خودشان بماند. و در دلت فکر کنی که می‌ماند. این حماقت است. تجربه نشان داده این آدم‌ها عمقی ندارند که بتوانند سخنی را یا رازی را پنهان کنند. به بادت می‌دهند به قیمت تعریف کردن بی‌مزه‌ی یک خاطره‌ از تو، در برابر جمع؛ خاطره‌ای که همان راز توست.

+ ببینید: Stand By Me. Playing For Change. Song Around the World

+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید:
http://www.dreamlandblog.com/atom.xml