بنا بود برای سیصدمین روز حصر بنویسم که شوکه شدم. چیزی در قلبم پاره شد و صدای زوزه‌ای مرا ترساند. فیلم امروز حمله به میدان تحریر، تمام رویاهایم را به باد داد. مردم مصر، شهروندان قاهره و جوانانی که چند روز پیش سالگرد بهار عربی را جشن گرفتند این روزها همان جوابی را می‌گیرند که ایرانی‌ها تابستان ۸۸ گرفتند. آزادی اگر می‌دانست برای حریر جامه‌اش چند نفر به خاک افتاده‌اند، زودتر خوش را به میانه‌ی خاور نشان می‌داد. چند نفر دیگر باید بمیرند؟ چه فرق دارد ایران، مصر، بحرین یا سوریه؟ چرا انقلاب‌های خونین مردم، اینگونه به گرگ‌ها ارث می‌رسد؟

+ ببینید: انتهاکات المجلس العسكرى

+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید:
http://www.dreamlandblog.com/atom.xml