اول. عکس‌های مریخ را دیده‌اید؟ دو هفته پیش که منتشر شد من اول خودم را دیدم. پسرکی دوازده ساله با یک دوربین دوچشمی اسباب‌بازی در حالیکه روی بهارخواب داشتم به آسمان نگاه می‌کردم. شب‌های تابستانی سال ۷۱ بود فکر کنم. این حس نگاه کردن به آسمان معمولن بعد از خواندن کتاب‌های ایزاک آسیموف دست می‌داد. و همیشه دغدغه‌ی من این بود که چرا چیزی که من با دوربینم می‌‌دیدم ( همان ستاره‌های نقطه نقطه‌ی فقط کمی بزرگ‌تر نه هیچ چیز دیگری) شبیه عکس‌های کتاب نیست. و حالا بیست سال بعد از همان شب‌های تابستانی دوربینی را کاشته‌اند وسط مریخ برایشان عکس می‌فرستد آن هم ۳۶۰ درجه. امروز فکر می‌کردم اگر ما با همین سفینه‌ها همه دیکتاتورها را می‌فرستادیم به مریخ خیلی خوب می‌شد. آنجا به قدر کفایت زمین هست که بر آن حکمرانی کنند. دفتر و دستک راه بیاندازند و گروه فشار هم داشته باشند. اینطوری هم آن‌ها به آرزویشان می‌رسند هم ما نفس راحت می‌کشیم. چیزی شبیه همان پادشاه اخترک ۳۲۵ شازده کوچولو.

دوم. بدون غر زدن بروید و رای بدهید.

سوم. در تاثیر الله‌اکبر شبانه (چهارشنبه و پنج‌شنبه)

+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.