آدم‌ها هم مثل کمپوت نخودفرنگی یک‌ویک تاریخ مصرف دارند. بعضی چهار روز، یک هفته، یک ماه، یا چند سال. بعضی‌ها بعد از چند ساعت صحبت در جمع تاریخشان به سر می‌رسد و باید دیگر تحملشان کرد. عده‌ی زیادی بعد از حرف‌های تکراری و عاشقانه‌ی دوره‌ی دوستی و نامزدی می‌افتند به تسلسل تکرار و تحمل هم‌دیگر. بعد سعی می‌کنند آدم‌های با تاریخ مصرف طولانی‌تری جز شریک زندگی‌شان پیدا کنند بتوانند کمی حرف تازه بزنند. شاید دلشان پوسیده از بس کمپوت نخود‌فرنگی کهنه تاریخ گذشته خوردند.

عده‌‌ای را می‌شود بعد از چند سال حتا بو کشید، مثل بوی کاغذ کتاب همیشه تازه‌اند، همیشه می‌شود لذت برد از هم‌صحبتی‌ باهشان. همیشه بحثی جدید و دست‌مالی نشده در جیب دارند تا برایت رو کنند. می‌توانی چیزی یاد بگیری و منتی سرت نخواهند داشت. افتاده‌اند و ادعایی هم ندارند. تاریخ مصرف این گروه تا زمانی است که کنارشان باشی.

+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.