جدا از داستان سیاست، من به کسانی که رییس‌جمهوری مثل اوباما دارند حسودی می‌کنم. مثل خیابان خواب‌های فلک‌زده‌ی دربه‌در از پشت شیشه، رژه‌ی باشکوه‌شان را نگاه می‌کنم و حسرت می‌خورم. گرچه تاریخی کوتاه دارند اما فرم و محتوای اداره‌ی کشورشان زیبا و ستودنی است. بیشتر مراسم تحلیف روسای جمهور کشورشان در یوتیوب موجود است. ما که از این مراسم نداشته‌ایم، نه شکوهی دیده‌ایم و نه از ته دل برای کسی هورا کشیده‌ایم. نه حتا آدمی بر سرزمین مان ریاست کرده که مردم را هفت صبح زمستان بدون کیک و ساندیس به خیابان بکشد. قدرت سخنوری اوباما را در کمتر سیاستمداری می‌شود پیدا کرد. بیست دقیقه سخنان محکم و زیبای او برای تمام دنیا موثرتر از ساعت‌ها خزعبلات انسان‌های نادانی است که اشتباهی پست حکومتی دارند. از پشت تریبون گلو پاره می‌کنند و ریس جمهور مردم را در خانه‌اش زندانی می‌کنند تا خود به صندلی ایشان تکیه کنند و هوس‌های بیمارگونه‌ی خودشان را ارضاء کنند.
جبر جغرافیایی جهان سومی بودن را به دوش بکشی و سیاست‌های کشورت را چند پیرمرد تعیین کنند و تا جایی که یادت می‌آید کتاب‌های تاریخت پر باشد از استبداد صغیر و کبیر و مستشار نظامی و کودتا و انقلاب و اعدام. فکر می‌کنم زندگی در چنین سرزمینی همان جهنم موعود است و ما تاوان گناهان زندگی قبلی‌مان را پس می‌دهیم.
+ Inauguration 2013: President Obama's 2nd Inaugural Address
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.
+ سرزمین رویایی در فیس‌بوک