شاید این هرج و مرج ریشه در مراسم مذهبی ایرانیان داشته باشد. اینکه عده‌ای عقل از کف بدهند و هوار زنان تابوت را از این سو به آن سو بکشند و نعره بزنند در حالیکه تا هفته‌ی قبلش نمی‌دانستند مرحومه شاعر بوده یا بازیگر. عده‌ی دیگر موبایل به دست مشغول فیلم‌برداری هستند. اوج بی‌احترامی به خانواده‌ی داغدار و همان مرحومه. بی‌شک آواز محزون همایون را با یک شب فراموش‌نشدنی در کنسرت ایشان اشتباه گرفته‌اند.
ایرانیان بی‌صبر و بی‌طاقت‌اند. این را از رانندگی‌مان می‌شود فهمید. هر کسی به فکر خودش است تا گلیم‌اش را تا آخر شب از آب زندگی بکشد بیرون. گور بابای بقیه. این سطحی بودن و هول و هراس را در شبکه‌ای اجتماعی‌مان هم می‌شود دید. کسی منتظر نمی‌شود و کسی مطالعه نمی‌کند تا علت چیزی را قلبن بیابد. فوق فوقش اگر دلیل و مدرک کم داشت فحش آبدار که کم نیست در ادبیات فخیمه‌مان.
می‌شود جوالدوز را به خودمان بزنیم و ببینیم بقیه دنیا در مراسم سوگواری مفاخرشان یا حتا مردم عادی چکار می‌کنند. چند نفر نعره و فریاد می‌زنند و غش می‌کنند و پای کدام مرده از تابوتش بیرون می‌افتد. می‌شود کناری ایستاد و به احترام سکوت کرد. اگر قلبن به چیزی یا کسی احترام بورزی نمی‌توانی در نبودش هیاهو کنی. فوقش کلمه‌ها یادت می‌رود و گوشه‌ای اشک می‌ریزی و یادش را برای خودت جاودانه می‌کنی. بس است این کولی‌بازی‌های قبیله‌ای در سال ۲۰۱۴.
در تصاویر تشییع شولم الیشم در ۱۶ ماه می ۱۹۱۶ در نیویورک، جیمی ساویل در نوامبر ۲۰۱۱، مارگارت تاچر نخست وزیر بریتانیا در سال ۲۰۱۳ و حتا یک آتش نشان گمنام در شهر بوستون در سال ۲۰۱۴ اثری از هیاهو و نعره و بی‌نظمی و هرج و مرج نیست.
+ با گرامافون سرزمین رویایی به یاد سیمین بهبهانی گوش کنید: Marek Iwaszkiewicz - Stranger
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.
+ سرزمین رویایی در فیس‌بوک