وقتی دیپلمات ایرانی در برزیل دخترهای استخر را دستمالی می‌کرد اینها آبروی اهورایی و آریایی‌شان نرفت؟ وقتی نمایندهی فدراسیون فوتبال در بازی‌های آسیایی دخترها را دستمالی کرده بود چی؟ وقتی نیروهای انتظامی در خیابان ناگهان می‌ریزند سر یک دختر بیگناه به بهانه‌ی حجاب کشان کشان می‌برندش داخل ون اینها خودشان را به ندیدن می‌زنند یا می‌روند پیاده‌رو آن‌طرفی؟
از همه‌ی فرهنگ جهانی و مدرنیته و اخلاق اینها فقط یک خط اینترنت دارند و یک مغز خالی. کاش حداقل اگر نقد می‌کردند دلیل پرمایه‌ای می‌آوردند که قانع‌کننده بود. بهشان هم اگر خرده‌بگیری قایم می‌شوند پشت آزادی بیان و نظر دادن و البته این آزادی فقط برای نظرات گهربار آریایی‌شان است و گلشیفته فراهانی چون نمایندهی فرهنگ باستانی و اهورایی اصحاب کهف است این آزادی را ندارد و باید قبل از هر کاری رضایت‌نامه‌ی هم‌وطنان غیور را رو به دوربین نشان دهد.
دوم: در طی یک هفته اخیر چند نفر از دوستان من تبریک هپی نیو یر و هپی کریسمس برایم زده‌اند. من اینجور وقت‌ها غم‌ام می‌گیرد. عکس‌های دوستانم را در تهران و اصفهان می‌بینم که در خانه‌شان درخت کریسمس هم گذاشته‌اند. آرزو می‌کردم که مسیحی بودند یا چند بچه‌ی قد و نیم قد داشتند که فرنگ دنیا آمده بودند، آن‌وقت همین داستان چقدر خوشحال کننده بود. نمی‌دانم چند نفر کانادایی امریکایی فرانسوی عید نوروز را به هم تبریک می‌گویند. راستی اینها دنبال چه می‌گردند؟ چه گمشده‌ای دارند که در کنار درخت کریسمس پیدایش کرده‌اند. اینهمه خالی بودن آدم‌ها من را اذیت می‌کند. می‌شود در هر کارناوالی شرکت کرد و با هر بهانه‌ای شاد بود و این بسیار خوب است اما این تفاوت دارد با عقده‌های کوچک و حقیری که بعضی از ما داریم.
باید اضافه کنم که فکر نکنیم نمونه‌ی این جماعت در بلاد فرنگ وجود ندارند. اینها هم کلی شخصیت‌های خنده‌دار و شایسته ترحم دارند که موضوع این بحث نیست. آسان‌گیری و نگاه عامیانه و بی‌مایه به زندگی و ثانیه‌های باارزش‌اش دره‌ی عمیقی است که خیلی‌ها تاریکی و سکوت آن را به تندباد و آفتاب و دردسر بالارفتن از صخره‌های مرتفع کناری ترجیح می‌دهند.
تصویر زیبای بانو مونیکا بلوچی را تقدیم می‌کنم به رهروان صحابه‌ی کهف و مشابه آن
+ ببینید: مصاحبه‌ی گلشیفته فراهانی با کامبیز حسینی در برنامه پولتیک
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.
+ سرزمین رویایی در فیس‌بوک
