سال ۲۰۱۶ ستاره‌های از دنیا چشم بستند که به زودی جایگزینی برایشان پیدا نخواهد شد. لئونارد کوهن، پرینس و حالا جرج مایکل. گویا همانقدر که روزگار جا برای بلاهت و انسان‌های زرد باز می‌کند اسطوره‌های بی‌مانند سعی می‌کنند بدون ادعا و در سکوت صحنه را خالی کنند. روزگاری که ترامپ صحنه‌گردان این خیمه شب‌بازی باشد جایی برای امثال کوهن نخواهد بود. گویا قراردادی نانوشته دارند. دنیا دست ابله‌ترین‌ها افتاده و نسل خوش‌فکر و جادویی به گوشه‌ی کتابخانه‌هایشان خزیده‌اند.
در مورد صدای جرج مایکل نوشتن آسان نیست. ترجیح می‌دهم سکوت کنم و به این امواج نازنین که گویا از دنیایی جادویی و غیرقابل تخیل می‌آیند گوش دهم. او برای من یک اسطورهی غیرقابل تکرار بود. اسطورهی سال‌های نوجوانی. صدای غیرقابل تکراری که از روی یک سی دی هدیه از باند‌های چوبی کن وود پخش می‌شد و خانه را می‌لرزاند. من هجده ساله بودم و هر روز با صدایش چشم‌هایم را باز می‌کردم و به توری پرده خیره می‌شدم. شاید زیر لب فحش می‌دادم به درس و کنکور و روزهای تکراری. روزهایی که گاهی ناامید می‌شدیم. پاییز سال ۷۷، روزهایی که روزنامه برای من ممنوع بود تا درس بخوانم. روزهایی که فکر نمی‌کردم هجده سال بعدش کنار اقیانوس آرام در مدح صدای نازنین همان خواننده‌ی محبوبم بنویسم.
گاهی فکر می‌کنم ده سال دیگر برای چه نازنین‌هایی باید حسرت بخوریم. برای همین است که من ترجیح می‌دهم به گذشته فکر کنم تا آینده. گویا گذشته حاشیه‌ی امنیت بیشتری دارد. همه‌ی غصه‌هایش روی دلمان ریخته و لازم نیست نگران اتفاقی باشیم که هر لحظه امکان دارد بیفتد.
+ با گرامافون سرزمین رویایی گوش کنید: George Michael - Jesus To A Child
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.
+ سرزمین رویایی در فیس‌بوک
