رویایی عزیز. چند بار بهت گفتم که حرفات انگار حرفای خود منه. چقدر به دل من می نشینه این حرفا. همیشه قبل از خوندن پستهات فکر می کنم آیا باز هم بعد از خوندنش حالم اینقدر خوب می شه؟ متشکرم:)
وای رفيق همه نوشته هات محشرن و بارونی اما اون پست عشقبازی يه چيزه ديگست.چرا کامنت نداشت ها؟؟؟؟؟:(
وای سلام .چی بگم دوست من..تو که بلاگی هميشه بوی بارون می ده:)
همین احساس رو هفته پیش تو جاده چالوس داشتم- احساسی مشترک که بین من و سگ کوچولوی دوست داشتنی جریان داشت
از آن خاک دورم اکنون. باور کن باران هیچ کجا باران وطن نمیشه.از یاد بوی خاک باران خورده مست میشوم هنوز. مستیت مبارک باد.
وقتی پزشکان خدای نکرده سینه ات را باز کنند ، مطمئنی فقط بوی خاک باران خورده پر شود .
این قلبی که من می بینم خیلی بوهای دیگه رو می تونه تو خودش داشته باشه
این بوی خاک باران خورده چه سری دارد نمی دانم. اما هرگز عطری به این سحر آمیزی نبوده و نیست. انگار پر است از زندگی.
بوی خاک يه عاشقانگی لطيفی داره. عطر هيچ گلی تا اين حد انسان را مست نمی کند. اگر باران هم بزند که ديگر روياييست...